“Wilst nog koffie?” vraagt ze in een voor mij typisch oma’s dialect; Gronings. 86 jaar en nog steeds aardig vitaal voor een vrouw op haar leeftijd. Ze is zelfs een van die gelukkige vrouwen die anderen de ogen kan uitsteken met haar nog steeds naturel,gekleurde bruine haren. Bij haar slapen zijn enkel wat grijze haren te zien. Langzaam schuifelend en een beetje wankelig loopt ze naar haar mini-keukenblokje dat ze op haar eigen kamertje heeft. Ze tuurt naar haar keukenkastjes en loopt even later weer terug naar haar stoel. Voordat ze gaat zitten ziet ze de lege koffiekopjes op tafel staan en vraagt: “wilst nog koffie?” Ze loopt naar de grote kast in de woonkamer. Een grote, donkere eikenkast met lades en deurtjes die op slot kunnen. Ze haalt een sleutel uit haar broekzak en maakt de kast open. Onderbroeken, 6 pakken theezakjes, pakjes kaas, van alles ligt er in deze kast. Op de plek waar ze eerder het koffiezetapparaat uit de kast heeft getoverd haalt ze nu ook een nieuwe filter vandaan. 86 jaar en nog steeds aardig vitaal op haar leeftijd maar geestelijk lijkt ze aardig gevangen in haar eigen gedachtes. Niemand is te vertrouwen en de verzorging maakt gebruik van al haar spullen als zij er niet is of ligt te slapen. Althans dat denkt zij. Daarom wordt alles in de kast bewaard in plaats van de koelkast of andere plekken waar je deze spullen eerder zou verwachten. Terwijl deze vrouw soms in verre van op mijn oma lijkt weet ik dat ze diep van binnen nog steeds diezelfde liefhebbende oma is en altijd zal blijven. Zo heel af en toe lijkt de wazige blik in haar ogen te veranderen in glinsterende, scherpe ogen die elk moment een gevatte maar grappige opmerking kunnen versterken wat gevolgd wordt met een liefdevol kneepje in je hand. Een kneepje dat zegt dat ze een grapje maakt en ze je de gek aansteekt.
Mensen zoals zij zijn ondanks dat ze in een verzorgingshuis zitten op veel vlakken alsnog afhankelijk van familieleden. Simpele dingen zoals shampoo en andere benodigdheden moeten zelf geregeld worden. Vanaf 1 januari 2015neemt de gemeente de zorgtaken over van de overheid. Dit betekent dat er minder geld is voor formele zorg en er dus meer gebruik gemaakt moet worden van de informele zorg. Hoe ver je ook van je familie vandaan woont, zullen zij toch de hulp of die ene nieuwe fles shampoo nodig hebben die ze anders niet krijgen. Door deze nieuwe wet zullen mensen die bewust of zelfs onbewust mantelzorger zijn nog meer druk op hun schouders krijgen. Niet omdat het een last is om voor deze personen te zorgen maar ook omdat je steeds meer voor je eigen hachje moet zien te zorgen en dat kost ook tijd. Steeds meer alternatieven worden er bedacht om deze stress van familieleden te minderen. Al moet ik er niet aandenken dat een wildvreemde student betaald word om als een soort kleuteroppas voor deze 86-jarige deugniet, die af en toe een beetje de weg kwijt is, moet zorgen.
Onbezorgd en niet wetende welke dag het vandaag eigenlijk is kijkt ze me aan terwijl ze in de keuken staat en zich lijkt af te vragen wat ze hier ook alweer doet. Mijn koffiekopje is nog steeds leeg. “Wilst nog koffie?” vraagt ze en begint na drie keer vragen toch maar een keer met koffie zetten.
Mirjam Vos 