Tientallen meiden vormen een rij tot aan de deur terwijl ze staan te wachten op hun beurt. De jonge meiden zijn allemaal rond een jaar of 14 en zijn druk met elkaar aan het kletsen over hun nieuwe kleding, die ene leuke jongen op het schoolplein en die belachelijk docent die teveel huiswerk opgeeft. Het gekakel van de meiden vult de hele ruimte van de Starbucks. Sommige meiden zijn zo enthousiast dat het lijkt alsof ze in de rij staan om One Direction een hand te mogen geven. In werkelijkheid staan ze in de rij om hun zakgeld te besteden aan een drankje van de Starbucks waar ze gemiddeld vijf euro voor moeten betalen. Een drankje, een beker, een logo en een status. Het maakt ze niks uit hoeveel en waaraan ze het besteden als er maar Starbucks op staat.
‘Vroeger’ toen ik nog zakgeld kreeg was dat niet eens genoeg om een vers gebakken saucijzenbroodje op school te kopen. Ik vraag mij altijd af wat de ouders hier van vinden. Weten de ouders dat hun kinderen het zakgeld besteden aan drankjes van Starbucks omdat ze dan cooler zjn. Vooral in de economie van nu zou het handiger zijn dat de jeugd van tegenwoordig het zakgeld bewaart voor iets groots.
“Doe mij maar de allergrootste frapudinges”, zegt een klein meisje tegen de Starbucksmedewerker. Het meisje heeft sproetjes op haar gezicht en een dikke, zachtroze wintermuts tot ver over haar voorhoofd. Ze staat met een handje vol geld voor de kassa met glinsterende ogen en kijkt even achter naar vriendinnen.”Wil je met koffie”? Vraagt de medewerker. Het meisje staat even te denken alsof ze niet weet wat haar nu gevraagd wordt. “Wat doen jullie”? Vraagt ze aan haar vriendinnen. “Duuh, met koffie natuurlijk!”
Zullen de ouders überhaupt weten dat hun kinderen op zo’n vroege leeftijd al koffie drinken zonder er echt bij stil staan wat koffie eigenlijk is. Wat is er tegenwoordig mis met een bekertje ranja in een stoffige woonkamer met wat vriendinnen waar je ouders gewoon bij zitten?
-Mir-
Mirjam Vos 